Anulim i kontratës së transaksionit dhe rikthim e titullit të pronarit

Anulim i kontratës së transaksionit dhe rikthim e titullit të pronarit

 

Përshkrimi i rastit:

Paditësi M.P ka paraqitur padi për shkak të anulimit të kontratës mbi paluajtshmëritë, kundër të paditurve A.A, R.A, F.A dhe S.E, me të cilën ka kërkuar:

-  që të anulohet si e pavlefshme kontrata VR. Nr          , e datës 15.02.2004, e lidhur në mes R.A si shitës, në njërën anë, dhe F.A si blerës, në anën tjetër;

- të shpallet e pavlefshme kontrata VR. Nr           , e datës 27.12.2004, e lidhur në mes F.A si shitës në njërën anë, dhe R.G si blerës në anën tjetër;

-  të shpallet e pavlefshme kontrata VR. Nr           , e datës 27.01.2005, e lidhur në mes F.A në njërën anë si shitës, dhe S.E në anën tjetër si blerës, dhe:

-   të urdhërohet F.A që të heqë dorë nga pronësia dhe të largohet nga prona e paluajtshme parcela kadastrale nr        , ZK                                                                         , fleta poseduese nr     , në sipërfaqe prej 0.09.46 ha;

-  të urdhërohet R.G, që të heqë dorë nga pronësia dhe të largohet nga prona e paluajtshme parcela kadastrale nr        , ZK                                                                         , fleta poseduese nr     , në sipërfaqe prej 0.09.10 ha;

 

 

-   të urdhërohet S.E që të heqë dorë nga pronësia dhe të largohet nga prona e paluajtshme parcela kadastrale nr        , ZK                                                                         , fleta poseduese nr     , në sipërfaqe prej 0.00.50 ha, dhe pastaj:

-  të urdhërohet Komuna e             , Zyra Kadastrale që të ndryshojë regjistrat kadastral dhe t’i kthejë mbrapsht ndryshimet e bëra, duke e regjistruar paditësin M.P, si pronar të parcelës kadastrale nr        , ZK            , fleta poseduese nr        , në sipërfaqe prej 0.19.06 ha.

-    dhe të detyrohet F.A, që t’ia kompensojë paditësit dëmet materiale të shkaktuara.

 

Aktgjykimi i Gjykatës Komunale C. nr. 91/03, i datës 10.08.2010

Gjykata e Qarkut duke vendosur lidhur me kërkesëpadinë e paditësit, pas shqyrtimit dhe administrimit të provave ka ardhur në përfundim se e njëjta është e bazuar dhe ka vendosur:

“Me APROVIMIN e padisë së M.P, nga            , me numër të letërnjoftimit

                      , kontrata e transaksionit , nënshkruar në emër të P.M, përfaqësuar nga R.A, nga fshati         , Komuna e      , bazuar në letrën e autorizimit të verifikuar me datë 14.12.2004, në Gjykatën Komunale

               , me numër Vr. nr              , si shitës dhe F.A nga fshati              , Komuna e       , si blerës, vërtetuar me datë 15.02.2004, në Gjykatën e Qarkut   në                                              ,   me   numër   VR.   Nr , DEKLAROHET E PAVLEFSHME.

Me APROVIMIN e padisë së M.P, kontrata e transaksionit , nënshkruar në emër të F.A nga fshati   , Komuna e      , si shitës dhe Rr.G, nga fshati

               , Komuna e              , si blerës, vërtetuar me datë 27.12.2004, në Gjykatën  e  Qarkut  në                 ,  VR.  Nr.  DEKLAROHET  E PAVLEFSHME.

Me APROVIMIN e padisë së M.P, kontrata e transaksionit , nënshkruar në emër të F.A nga fshati  , Komuna e      , si shitës dhe S.E, nga fshati

               , Komuna e               , si shitës, vërtetuar me datë 27.01.2005, në Gjykatën e Qarkut në         , me numër VR.Nr                          , DEKLAROHET E PAVLEFSHME.

F.A URDHËROHET të heqë dorë nga pronësia dhe të largohet nga prona e patundshme e përshkruar në fletën poseduese     , parcela kadastrale     , e Zonës Kadastrale   , me sipërfaqe të përgjithshme prej 0.09.46 ha.

 

 

Rr.G URDHËROHET të heqë dorë nga pronësia dhe të largohet nga prona e patundshme e përshkruar në fletën poseduese     , parcela kadastrale     , e Zonës Kadastrale   , me sipërfaqe të përgjithshme prej 0.09.10 ha.

S.E URDHËROHET të heqë dorë nga pronësia dhe të largohet nga prona e patundshme e përshkruar në fletën poseduese     , parcela kadastrale     , e Zonës Kadastrale   , me sipërfaqe të përgjithshme prej 0.00.50 ha.

Komuna e               , Zyra Kadastrale URDHËROHET të ndryshojë regjistrat kadastral në përputhje me këtë aktgjykim, dhe të kthejë mbrapsht ndryshimet e bëra në regjistrat kadastral, duke bërë regjistrimin e parcelës së përmendur në fletën poseduese         , parcela kadastrale         , e Zonës Kadastrale           , me sipërfaqe të përgjithshme prej 0.19.06 ha, në emër të M.P.

F.A URDHËROHET t’i paguajë M.P, shumat e mëposhtme: 22.838,78 euro, kompensim për dëmet materiale të shkaktuara;

4.000,18 euro, interes për periudhën duke filluar nga 29.04.2003, deri me 31.07.2009;

Interes shtesë për të dyja shumat (22.838,78 euro, dhe 4.000,18 euro), duke filluar nga 01.08.2009, deri në datën kur të jetë bërë pagesa.

1.100,00 euro, shpenzimet gjyqësore.

Pjesa tjetër e kompensimit HEDHET POSHTË.

Padia e ngritur nga M.P, kundër A.G dhe R.A, për të paguar bashkërisht me F.A kompensimet për dëmet në shumë prej 24.351,50 euro, HEDHET POSHTË.

Në arsyetim të aktgjykimit ka shtuar se paditësi ishte pronar i pakundërshtueshëm i parcelës kadastrale nr       , ZK  , fleta poseduese nr   , në sipërfaqe prej 0.19.06 ha, deri në vitin 1999, kur ai është larguar nga       dhe ka ikur për në Serbi, dhe se në parcelë ka qenë e ndërtuar një pompë benzine, dhe që nga viti 1995, ishte menaxhuar nga vëllai i paditësit (B.P). Më vonë në të njëjtën parcelë ishte ndërtuar dhe menaxhuar Qendra e Inspektimit, ndërsa në vitin 1991, dy vëllezërit  P,  kishin  regjistruar  një  kompani   për  prodhim  dhe  furnizim

“             _”, në  

, ku drejtor i kompanisë ishte B.P (vëllai i paditësit),

ndërsa paditësi ishte zëvendës drejtor.

Ka shtuar se fakt i pakontestueshëm ka qenë edhe fakti se paditësi është i arsimuar në fushën e mjekësisë, dhe ka punuar si mjek, dhe një vit para ngjarjeve të vitit 1999, ai ishte edhe kryetar Bashkie i    .

 

 

Paditësi nga vendi ku kishte mërguar kishte ngritur padi për dëmshpërblim pasi kishte mësuar se pompa e tij e benzinës ishte zënë dhe përdorur nga të paditurit A, duke shtuar se F.A e kishte legjitimuar vetën si pronar të pronës në bazë të kontratës së transaksionit të datës 15.12.2004, të verifikuar në Gjykatën Komunale të          , përmes të cilës kinse këtu paditësi përmes përfaqësuesit të tij të autorizuar R.A (tani i paditur), autorizim ky i verifikuar me datë 14.12.2004, në Gjykatën Komunale të me numër Vr.nr            , ia ka shitur tokën e tij, parcelën kadastrale nr        , ZK                                       , fleta poseduese nr        , në sipërfaqe prej 0.19.06 ha, këtu të paditurit F.A për çmimin prej

185.000 euro, ku si pasojë e kësaj kontrate tani i padituri F.A është regjistruar si pronarë i parcelës në Regjistrin Kadastral të Komunës së                                                           . Ka shtuar se më vonë F.A kishte kërkuar nga Komuna ndarjen e parcelës në tri parcela, ku parcelën në të cilën ishte ndërtuar pompa e benzinës e kishte mbajtur për vete, ndërsa dy parcelat e tjera ia kishte shitur të paditurve Rr.G dhe S.E.

Tutje në vitin 2005 paditësi kishte ngritur padi në gjykatë duke kërkuar anulimin e kontratës së transaksionit dhe rikthimin e titullit të pronarit, dhe kur më vonë e kishte mësuar se një pjesë e parcelës i ishte shitur Rr.G dhe një pjesë tjetër i ishte shitur S.E, ai e kishte zgjeruar padinë edhe kundër këtyre, duke kërkuar anulimin e kontratave të shitblerjeve të tyre me F.A dhe rikthimin e pronës dhe titullit të pronarit.

Andaj kontestuese ishte është nëse paditësi M.P, kishte hequr dorë vullnetarisht nga e drejta pronësore mbi parcelën dhe mënyrën specifike, dhe nëse ai e ka nënshkruar letrën e autorizimit me anë të së cilës ai kishte autorizuar R.A, për të bërë kontratën e transaksionit në emër të tij, si dhe nëse ai e ka nënshkruar deklaratën se pagesa e parcelës 185.000,00 euro, ka përfunduar.

Ka shtuar se i padituri F.A kishte deklaruar se ai e ka blerë parcelën përmes ndërmjetësuesit M.K, dhe se paditësi M.P kishte shkuar në                                                         së bashku me  ndërmjetësin  e  tij  dhe  avokatin  Sh.A.  nga               për të përpiluar kontratën. Ata gjithashtu kishin arritur marrëveshje për çmimin prej 185.000,00 euro, dhe se atë ditë ai (F.A), i kishte paguar paditësit shumën prej 10.000,00 euro, në prani të avokatit, R.A dhe në prani të ndërmjetësuesit M.K. Kishte deklaruar se paditësi i kishte thënë të paditurit F.A, se për pjesën tjetër të parave M dhe H.T do të vinin pas tre ditësh, dhe se do të paguante i padituri edhe shumën prej 50.000,00 euro. Tutje i padituri F.A kishte shtuar se ai nuk kishte hyrë në Gjykatën e     , por se këtë e kishte bërë vëllai i tij R.A. Ai kishte qëndruar jashtë gjykatës së bashku me O.H dhe A.M, të dy nga    dhe se e njihnin

 

 

paditësin, dhe që të dy (O.H dhe A.M,) kishin konfirmuar se personi i cili kishte ardhur në , për të firmosur letrën e autorizimit ishte paditësi, dhe se gjithë kjo ka ndodhur pas orës 12:00 të asaj dite.

Po ashtu edhe i padituri FA., kishte deklaruar se paditësi është i njëjti person i cili nënshkroi letrën e autorizimit në Gjykatën Komunale të                                                                    , dhe se ai e ka paguar çmimin e parcelës në këste, të fundit në vitin 2006. Mirëpo kishte theksuar se ai nuk ka marrë asnjëherë ndonjë dokument nga paditësi ku thuhet se ai ka marrë paratë, dhe në fund dishte deklaruar se pompa e benzinës ishte shembur nga paditësi i cili kishte marrë gjithçka dhe i kishte dërguar në Serbi, dhe se pompa e benzinës ishte djegur krejtësisht.

Gjykata ka theksuar se deklaratat e të paditurit F.A, ishin kundërshtuar nga paditësi M.P, i cili vazhdimisht kishte mohuar se ka autorizuar dikë që të shesë pronën e tij, i cili kishte theksuar se në fund të muajit gusht të vitit 1999, ai është takuar me L.K në Mal të Zi, për të diskutuar mbi pompën e benzinës, meqenëse

L.K kishte disa pompa benzine në Kosovë. Ka shtuar se ata kanë diskutuar mbi mundësinë që paditësi t’ia jepte pompën me qira këtu L.K dhe të ndanin fitimin, ku më vonë L.K e kishte thirrur paditësin dhe i kishte treguar atij, se pompa e benzinës i ishte nxënë nga A.A, një gjeneral i UÇK-së. Tutje paditësi kishte shtuar se me datë 14.12.2004, kishte qenë në një restorant në K., S., ku kishte marrë fitimet e pompës së benzinës të cilën e kishte në K., dhe i kishte quar në bankë dhe ishte kthyer në të njëjtin restorant ku qëndrojë me shokë deri vonë, dhe se në lidhje me pompën e benzinës paditësi kishte deklaruar se në atë rajon nuk kishte pompa benzine të tjera dhe se fitimi ishte i lartë. Ai fitonte qindra mijëra DM, ndërsa gjykata ka shtuar se të paditurit S.E dhe Rr.G, e kishin kundërshtar padinë e paditësit, duke deklaruar se ata e kanë blerë lëndën në mënyrë legale.

Ka  shtuar  se  gjykata  kishte  kërkuar  nga  Gjykata  Komunale  në           , origjinalin e letrës së autorizimit dhe origjinalin e kontratës së transaksionit nga Gjykata Komunale                    , por kishte marrë përgjigje se origjinalet janë marrë nga Prokurori Ndërkombëtarë për nevojat e hetimit penal kundër vëllezërve A, dhe meqenëse gjykata nuk kishte mundur të gjente menjëherë dosjen penale, kishte lëshuar një vendim për kryerjen e ekspertizës se shkrimit të dorës me datë 25.06.2009, për të ekzaminuar nënshkrimin e letrës së autorizimit dhe për t’iu përgjigjur pyetjes nëse paditësi e ka nënshkruar atë. Ka shtuar se ekzaminimi është kryer nga Znj. N.I, eksperte në Laboratorin e Forenzikës, Ministria e Punëve të Brendshme, Prishtinë, mirëpo në fund ekspertja nuk kishte arritur që

 

 

të merrte një rezultat, për arsye se nënshkrimi i kontestuar ishte fotokopje e keqe, dhe se ajo nuk mund të identifikonte ndonjë karakteristikë individuale.

Në nëntor 2009, gjykata i kishte gjetur dosjet penale në Zyrën e Prokurorit Publik Komunal në          , dhe në mes të dokumenteve ishin edhe tre origjinalet e letrës së autorizimit të kontestuar, ashtu që me datë 03.12.2009, gjykata kishte lëshuar një urdhër të dytë për ekspertizë grafologjike e cila duhej të kryhet mbi origjinalin e nënshkrimit në fjalë, ku eksperti kishte për detyrë të krahasonte mostrat e stilit të lirë të nënshkrimit të paditësit “           ” (një kopje të kartës për lëshimin e letërnjoftimit të M.P e cila përmban nënshkrimin e tij bërë me shkronja cirilike, e datës 19.08.1997, origjinalin e letrës së autorizimit, e datës 20.09.2005, origjinalin e kërkesës së datës 20.04.2003, origjinalin e një thirrje zyrtare të datës 10.04.2007, dhe një zarf bashkangjitur thirrjes, të gjitha të nënshkruara nga         në shkronja cirilike),50 nënshkrime eksperimentale të nënshkrimit të                 në shkronja latine, 16 nënshkrime eksperimentale të nënshkrimit të tij në shkronja cirilike dhe 16 shkronja latine të shkruara nga ai në nënshkrim të letrës së autorizimit të datës 14.12.2004, për dhënësin e autorizimit (“davaoc punomocja”), ndërsa se me datë 18.01.2010, e njëjta eksperte grafologjike kishte parashtruar një raport sipas të cilës nënshkrimi në fjalë mund të jetë bërë nga paditësi. Gjykata ka shtuar se ekspertja kishte konfirmuar gjithashtu konkluzionin e saj gjatë një seance gjyqësore të mbajtur me datë 10.11.2009, dhe kishte specifikuar se ajo kishte arritur në këtë konkluzion në bazë të ngjashmërive të dy nënshkrimeve, dhe se ajo nuk kishte krahasuar ndryshimet. Në lidhje me ndryshimet ekspertja kishte sqaruar se ajo kishte bërë gjetje të tilla dhe se për këtë arsye kishte arritur në përfundimin se paditësi mund të jetë i njëjti person i cili kishte bërë nënshkrimin në fjalë në letrën e autorizimit, mirëpo ajo nuk ishte përgjigjur nëse ai ishte i njëjti person.

Gjykata pas kërkesës së paditësit, dhe duke marrë parasysh paqartësinë e raportit të dorëshkrimit të ekspertes N.I, e cila nuk është përgjigjur qartë në pyetjen e gjykatës nëse paditësi ka nënshkruar autorizimin që mbanë datën 14.12.2004, dhe që është verifikuar në Gjykatën Komunale në                    nën Vr. nr          , kishte urdhëruar një ekspertizë tjetër të grafologjisë me të njëjtën detyrë që duhet të kryhet nga një ekspert ndërkombëtarë, duke zgjedhur kështu një ekspert me eksperiencë në krahasimin e nënshkrimeve të nënshkruara në shkronja në alfabetin latin dhe cirilik. Ka shtuar se eksperti i njëjtë ka kryer disa raporte me detyra të ngjashme për Agjencinë Kosovare të Pronës.

 

 

Eksperti Z.I kishte paraqitur raportin e tij me datë 02.07.2010, zyrtarisht të përkthyer në gjuhen angleze, ku sipas konkluzionit të tij, nënshkrimet e nënshkruara në autorizimin e datës 14.12.2004, nuk janë nënshkruar nga i njëjti person i cili i ka nënshkruar nënshkrimet eksperimentale (paditësi). Po ashtu gjatë seancës gjyqësore eksperti i kishte shpjeguar metodat e tij të ekzaminimit, dhe kishte specifikuar se ai ka zbuluar një grup ndryshimesh sa i përket nivelit të rrjedhshmërisë, shpejtësisë së shkrimit dhe koordinimit, shtrirjes vertikale dhe horizontale, kombinimit të shkronjave dhe konfiguracioneve, dhe se kjo ishte e mjaftueshme për përfundimin që nënshkrimet e ekzaminuara dhe nënshkrimet mostër të marra nga M.P, kanë reflektuar shkrimin personal dhe zakonet motorike të dy individëve të ndryshëm. Nënshkrimet mostër kanë reflektuar një nivel më të lartë të rrjedhshmërisë dhe shpejtësisë së shkrimit, dhe po ashtu eksperti gjithashtu kishte gjetur dallime fondamentale në nënshkrimin e shkronjave “P”, “e”, “E”, “R”, “O”, “V”, “I”, “C”, “M”, “A”, “L”,, “S”.

Gjykata në arsyetim të aktgjykimit ka theksuar se në bazë të kërkesës së drejtuar Zyrës së Regjistrimit Civil të Komunës së        , gjykata e kishte marrë kartelën për lëshimin e letërnjoftimit të paditësit M.P, të pranuar si provë nga gjykata, ku sipas kartelës për lëshimin e letërnjoftimit paditësi M.P, ka lindur me 14.08.1951, dhe ka numrin e amzës                                              _,  letërnjoftimi  i  tij  është  lëshuar  në           me 19.08.1997, me numrin e regjistrimit        , numri serik CP     , dhe po ashtu në dosjen e lëndës penale është e bashkangjitur një kopje e letërnjoftimit të paditësit, dhe po ashtu edhe ajo përmban të njëjtat shënime sa i përket shënimeve në kartelën për lëshimin e letërnjoftimit.

Ndërsa sipas autorizimit të vërtetuar në Gjykatën Komunale në          me datë 14.12.2004, nën Vr. nr      , dhe në bazë të të cilit është nënshkruar dhe verifikuar kontrata e transaksionit në Gjykatën Komunale në          me 15.12.2004,  nën  Vr.  nr            ,  numri  i  letërnjoftimit  të  paditësit  është

               . Ka shtuar se autorizimit të verifikuar në Gjykatën Komunale në

               , i bashkëngjitet një kopje e letërnjoftimit të personit i cili e ka verifikuar  nënshkrimin  e  tij  në  të,  dhe  sipas  tij  paditësi  ka  numrin  amzës

                      , dhe numrin e letërnjoftimit të tij është             , numri serik

                i lëshuar me 14.08.1996.

Ka theksuar se për paraqitje të plotë duhet të shtohet edhe, që numri i amzës (më tej NA) është numër unik i identifikuar që i caktohet në lindje çdo personi të ish Jugosllavisë, dhe se kjo ka filluar me datë 31.12.1976, me Ligjin mbi Numrin Amzës (GZ e RSFJ, Nr. 58/76) dhe kjo është zbatuar për të gjithë qytetarët e

 

 

lindur atëherë dhe gjallë në atë kohë, dhe ende ka qenë në përdorim në Kosovë në vitin 2003. Ka shtuar se numri përbëhet prej 13 shifrave të formuara në 6 grupe, të përshkruara detajisht në nenin 3 të Ligjit mbi Numrin Amzës, ku dy shifrat e para janë dita e lindjes, dy shifrat në vijim muaj i lindjes, tri shifrat në vijim – tri shifrat e fundit të vitit të lindjes. Dy shifrat në vijim – regjioni politik i lindjes, tri shifrat në vijim - numri unik i cili gjithashtu identifikon personin si mashkull apo femër (000-499 janë numrat për meshkuj, 500-999 për femër), dhe shifra e fundit është një checksum që llogaritet duke përdorur formulë të veçantë.

Autorizimi i kontestuar dhe kopja e letërnjoftimit e bashkëngjitur me të ka shënime që nuk përputhen me shënimet personale të paditësit. Në bazë të NA

                       mund të përfundohet se personi i cili e ka nënshkruar autorizimin në fjalë është një mashkull i lindur me 13.01.1957 në regjionin e                                                       dhe që jeton në                 . Paditësi ka lindur me 27.09.1934 në                                                      ,                             dhe gjithashtu së pari është regjistruar në        , dhe është e qartë që ai nuk është personi i cili e ka nënshkruar autorizimin në fjalë. Krahasimi i thjeshtë i fotografive të letërnjoftimit të M.P dhe letërnjoftimit të bashkëngjitur me autorizim tregon që personi i cili e ka identifikuar vetën në këtë letërnjoftim përpara  zyrtarit  të  regjistrit  në  Gjykatën  Komunale  në                                              dhe ka verifikuar nënshkrimin e tij në autorizim nën Vr. nr           me 14.12.2004 është një person tjetër jo paditësi. Sa i përket padisë për kompensim me 9 korrik 2009 gjykata ka urdhëruar një ekspertizë financiare me detyrë që të jepet përfundimi se sa ka qenë qiraja mujore në treg për pompën e kontestuar të benzinës nga 1 gushti 1999. Eksperti i caktuar prof. A.B nga Prishtina pas analizës së detajshme të ardhurave të pompave të ngjashme të benzinës në 10 vitet e fundit, dhe gjithashtu pas marrjes parasysh të shënimeve zyrtare për qarkullimin e realizuar nga F.A që nga 01.07.2000 (kur të gjitha bizneset në Kosovë janë obliguar të paguajnë një taksë paushalle), ka përfunduar se qiraja mujore në treg për pompën e kontestuar të benzinës për periudhën 01.08.1999 deri  me  31.07.2009  (data kur  raporti  është  paraqitur  nga  eksperti  )  është

24.351.50 €. Kamata mujore mbi këtë shumë duke filluar nga data kur është ngritur padia deri në përgatitjen e raportit është shuma prej 4.242.54 €. Gjatë seancës së mbajtur me 10.11.2009, eksperti i konfirmoj përfundimet e tij, andaj autorizimi i kontestuar dhe kopja e letërnjoftimit e bashkëngjitur me të, ka shënime që nuk përputhen me shënimet personale të paditësit.

Ka shtuar se në bazë të NA                    , mund të përfundohet se personi i cili e ka nënshkruar autorizimin në fjalë është një mashkull i lindur me 13.01.1957, në regjionin e Pejës, dhe që jeton në              , ndërsa paditësi ka lindur me

 

 

27.09.1934, në              ,                 dhe gjithashtu së pari është regjistruar në

               , dhe është e qartë që ai nuk është personi i cili e ka nënshkruar autorizimin në fjalë. Krahasimi i thjeshtë i fotografive të letërnjoftimit të M.P dhe letërnjoftimit të bashkëngjitur me autorizim tregon që personi i cili e ka identifikuar vetën në këtë letërnjoftim përpara zyrtarit të regjistrit në Gjykatën Komunale në                , dhe ka verifikuar nënshkrimin e tij në autorizim nën Vr.nr.              , me datë 14.12.2004, është një person tjetër, dhe jo paditësi,

Lidhur me lartësinë e dëmit të shkaktuar gjykata me datë 09.07.2009, kishte urdhëruar një ekspertizë financiare me detyrë që të jepet përfundimi se sa ka qenë qiraja mujore në treg për pompën e kontestuar të benzinës nga data 01.09.1999, ku eksperti i caktuar prof. A.B nga   , pas analizës së detajshme të ardhurave të pompave të ngjashme të benzinës në 10 vitet e fundit, dhe gjithashtu pas marrjes parasysh të shënimeve zyrtare për qarkullimin e realizuar nga F.A që nga data 01.07.2000, (kur të gjitha bizneset në Kosovë janë obliguar të paguajnë një taksë paushalle), ka përfunduar se qiraja mujore në treg për pompën e kontestuar të benzinës për periudhën nga data 01.08.1999, e deri me datë 31.07.2009 (data kur raporti është paraqitur nga eksperti ), është në shumë prej 24.351,50 euro, kurse kamata mujore mbi këtë shumë duke filluar nga data kur është ngritur padia deri në përgatitjen e raportit është në shumë prej 4.242,54 euro.

Gjykata ka theksuar se dokumentet e shkruara të bashkangjitura në dosjen penale janë pranuar si prova në lëndën civile, dhe se janë dokumente të rëndësishme për këtë çështje. Ku m datë 02.09.1999, B.P (vëllai i paditësit), në rolin e tij të drejtorit të PPPU       _, nga                     , ka autorizuar L.K që të përdorë pompën e benzinës dhe stacionin e inspektimit në               . Paditësi gjithashtu kishte paraqitur kontratën nr                       _, të datës 19.03.2004, të nënshkruar nga ai në rolin e drejtorit të ,                            dhe Raiffeisen Bank                    _, sipas së cilës M.P ka marrë kredi nga banka në shumë prej 180.000.00 euro, për qëllime investimi dhe me afat 4 vjeçar për të kthyer kredinë. Ai gjithashtu kishte paraqitur shënime bankare të lëshuara nga Banka Komerciale në               të datës 14.12.2004, dhe 15.12.2004, sipas të cilave M.P. në këto data ka transferuar të  holla  në  llogarinë  bankare  të  kompanisë                                      ,       ku sipas deklaratave të M.P, ia i ka bërë këto transferime para kohës së drekës.

Gjykata duke i analizuar provat e mbledhura dhe më saktësisht: mospërputhjet në shënimet e letërnjoftimit origjinal të paditësit, dhe shënimet e letërnjoftimit të bashkëngjitura me autorizimin në fjalë, duke përfshirë mospërputhjet në dy

 

 

fotografitë e ngjitura në dy letërnjoftimet, dhe përfundimin e ekspertit ndërkombëtarë të dorëshkrimit që paditësi nuk e ka nënshkruar autorizimin e kontestuar V. nr. 2760/04 me 14.12.2004, gjykata kishte ardhur në përfundim se

R.A (këtu i padituri), nuk ka qenë i autorizuar si duhet për të nënshkruar kontratën e transaksionit në pajtim me nenin 89 të LMD -së (GZ 29/78), andaj ka shtuar se në këtë deklaratë nuk mund të mbështetemi për të përfunduar që paditësi ka pranuar shumën nga transaksioni i bërë nga i padituri F.A.

Dhe po ashtu ky përfundim nuk mund të kundërshtohet nga deklarata e dhënë e të paditurit F.A, i cili kurrë më parë nuk e kishte njohur paditësin, dhe as nuk e ka parë atë duke nënshkruar autorizimin, e as duke e pranuar shumën nga transaksioni, dhe i cili i ka besuar njerëzve të tjerë që i ka përmendur (O.H dhe A.Sh). Ka shtuar se gjatë kohës kur autorizimi i kontestuar është nënshkruar në

               (rreth kohës së drekës sipas të paditurit F.A) paditësi ka qenë në

                duke transferuar të hollat në bankë, dhe se nuk ka prova që mbështesin që kontrata për transaksion është nënshkruar me dashje apo pjesëmarrje të paditësit. Po ashtu gjykata ka shtuar se i jep besim raportit të ekspertit të dorëshkrimit Z.I i cili pas ekzaminimit të thellë të dallimeve të dy nënshkrimeve (atij të kontestuar dhe mostrave të nënshkrimeve), ka ardhur në përfundim se paditësi nuk e ka nënshkruar autorizimin e kontestuar, ndërsa raporti i ekspertes

N.I nuk është i qartë, sepse atij i mungon shpjegimi i metodologjisë së përdorur për të arritur përfundimin, ngase fotografitë e bashkangjitura në raport që përfaqësojnë shkronjat e rritura “P”, “E”, “C”, “L”, “S” dhe “A” të nënshkrimit të kontestuar dhe nënshkrimit mostër, nuk tregojnë në të vërtetë ndonjë ngjashmëri në dy nënshkrimet. Ka shtuar se përfundimi i ekspertit Iliev gjithashtu mbështet me provat tjera në dosje të lëndës - mospërputhjet në shënimet e dy letërnjoftimeve dhe fotografive të ngjitura në to.

Gjykata ka arsyetuar, se ka refuzuar dëgjimin e dëshmitarëve sa i përket faktit nëse paditësi ka qenë prezent në                                                                _, dhe ka nënshkruar autorizimin e kontestuar, sepse sa i përket kësaj çështje përgjigja është dhënë nga eksperti i dorëshkrimit Ilieve, dhe se vlefshmëria e një kontrate nuk mund të provohet me dëshmitarë pasi që dokumentet me shkrim dhe ekspertiza kanë fuqi më të madhe provuese.

Gjykata ka përfunduar se kontrata mbi transaksionin nuk ka qenë marrëveshje detyruese për shitje të ngastrës, pasi që nuk është vërtetuar që paditësi, si pronarë ligjor i ngastrës, ka qenë palë miratuese e kontratës në fjalë, dhe se kontratës mbi transaksionin i mungon dashja miratuese e njërës prej palës kontraktuese dhe nuk

 

 

është lidhur asnjë marrëveshje detyruese (neni 26 i LMD-së). Prandaj, kontrata mbi transaksionin shpallet e pavlefshme dhe duhet anuluar në pajtim me nenit 103 paragrafi 1 të LMD-së, dhe në kuptim të dispozitës së nenit 104 të LMD-së, secila prej palëve kontraktuese do t’i kthejë tjetrës atë që e ka marrë në bazë të kontratës.

Sa i përket faktit që i padituri e ka paguar çmimin për pronën, ka arsyetuar se nuk është relevant për çështjen e pronës, për shkak se ai mund të pretendojë që t’i kthehen të hollat nga personi i cili e ka marrë. Është e qartë që i padituri ka qenë i përfshirë si viktimë e një skeme kriminale që ka pasur për qëllim fitimin e të hollave nëpërmes mashtrimit. Edhe pse kontrata mbi transaksionin është autentike pasi që është verifikuar në gjykatë, e njëjta nuk ka as një efekt ligjor pasi që personi i cili e ka nënshkruar nuk ka qenë i autorizuar nga pronari i vërtetë i pronës, dhe ai nuk ka mundur t’i transferojë të drejtat mbi pronën të cilat kurrë nuk i ka pasur. Me fjalë të thjeshta autorizimi ka qenë fals.

Lidhur me kërkesën për anulimin e kontratave vijuese mbi transaksionin, të lidhura në mes të F.A si shitës në njërën anë, dhe Rr.G dhe S.E si blerës në anën tjetër, ka arsyetuar se këto dy kontrata nuk i kanë bartur të drejtën e pronësisë blerësve.

Andaj retroaktiviteti për t’u kthyer në kushtet e mëparshme në marrëdhëniet në mes të palëve kontestuese (A – P), ka ndikim edhe në palët e treta. Tutje ka shtuar se blerësit në vijim kanë “fituar” të drejtat në bazë të një kontratë nule (diçka që nuk ekziston në sferën ligjore), dhe për këtë arsye ata nuk kanë asnjë të drejtë mbi pronën. Kjo është pasojë e rregullës që askush nuk mund të transferojë më shumë të drejta se që ka vetë. Të drejtat e pronësisë së palëve të treta dështojnë pavarësisht nga fakti se a kanë qenë ata në dijeni për pavlefshmërinë e kontratës apo jo, andaj edhe pse paditësi nuk ka është palë në këto dy kontrata, sipas dispozitës së nenit 109 të LMD-së, ai në rolin e një personi të interesuar, mund të pretendojë pavlefshmërinë e tyre, andaj meqenëse kontrata mbi transaksionin në këtë mënyrë është anuluar, atëherë edhe dy kontratat vijuese mbi transaksionin gjithashtu duhet të anulohet, dhe të paditurit Rr.G dhe S.E, urdhërohen që të dorëzojnë posedimin dhe të largohen nga ngastra, duke u urdhëruar Zyra Kadastrale e Komunës së  , që të kthejë mbrapsht librat e saj kadastrale dhe kështu të rivendos paditësin si pronarë ligjorë të ngastrës.

Lidhur me padinë për kompensimin e dëmit të shkaktuar, paditësi kishte deklaruar që të paditurit A.A, F.A dhe R.A, e kanë përdorur ngastrën në mënyrë të paligjshme, prandaj ata duhen të obligohen që t’i paguajnë atij bashkërisht

 

 

kompensimin në shumë prej 24.351,50 euro, nga data 01.08.1999, deri me datë 31.07.2009, me kamatë që fillon prej datës 01.08.2009, dhe shumën prej 4.249,00 euro, si kamatë e llogaritur për periudhën nga data 01.08.1999, deri me datë 31.07.2009. Gjykata ka shtuar se padia është paraqitur në gjykatë me 29.04.2003.

Ndërsa të paditurit përmes përfaqësuesit të tyre ligjor e kanë kundërshtuar padinë duke deklaruar që ata nuk kanë borxh kurrfarë kompensimi për përdorimin e paligjshëm të pronës së kontestuar, pasi që ata janë pronarë ligjorë. Gjykata ka shtuar se i padituri F.A është ftuar në mënyrë të rregullt në seancë për herë të parë në vitin 2009, kur paditësi ia ka drejtuar padinë për kompensim atij, dhe vëllait të tij R.A.

Gjykata ka theksuar në arsyetim të aktgjykimit se është e pakontestueshme që pas ngjarjeve në qershor të vitit 1999, F.A, e ka uzurpuar ngastrën dhe e ka përdorur pompën e benzinës dhe stacionin për inspektim, dhe se vëllai i tij R.A ka punuar në pompë të benzinës si punonjës, dhe ka marrë rrogë për këtë. Të ardhurat nga pompa e benzinës i ka marrë i padituri F.A. Kurse sa i përket të paditurit A.A ka shtuar se nuk ekziston asnjë provë që do të zbulonte ndonjë përfshirje të tij në uzurpimin e paligjshëm të ngastrës. Ka theksuar se me datë 15.12.2004, ngastra është transferuar në emër të F.A, kurse ai me datë 27.12.2004, ia ka shitur një pjesë të saj së bashku me stacionin për inspektim Rr.G, ndërsa me  datë 27.01.2005, një pjesë tjetër (vetëm tokë) ia ka shitur S.E.

Po ashtu e pakontestueshme ka qenë, që pas ngjarjeve të qershorit të vitit 1999, paditësi nuk ka mundur të kthehet në                                                                      , dhe të vazhdojë të përdorë ngastrën për arsye sigurie, dhe për këtë arsye në gusht të vitit 1999, ai e kishte autorizuar L.K, që ta përdorë pompën e benzinës dhe stacionin e inspektimit si rezultat i një marrëveshje në mes atyre dyve, ku paditësi është dashur të merr gjysmën e të ardhurave të stacionit, pasi që L.K do të mbulonte shpenzimet dhe do të drejtonte biznesin. Më pas në shtator paditësi ia kishte dërguar një letër autorizimi me shkrim L.K, ku më pas L.K e kishte kontraktuar paditësin, duke i thënë se pompa e benzinës tashmë është uzurpuar nga familja A, dhe që ata nuk lejojnë atë që ta marrë posedimin. Andaj duke u gjendur pranë një situate të tillë gjykata se me këto fakte mund të përfundohet se i padituri F.A, ka uzurpuar ngastrën në mënyrë të paligjshme duke përfshirë pompën e benzinës nga gushti i vitit 1999, deri me datë 15.12.2004, dhe si uzurpues i vetëm i ngastrës ai gjithashtu nuk ka lejuar personin e autorizuar të paditësit, L.K, që të fillojë të drejtojë pompën e benzinës në emër të paditësit.

 

 

Po ashtu i padituri F.A e ka ndaluar paditësin nga përdorimi i pompës së benzinës dhe kështu i ka shkaktuar atij dëme materiale – fitim i humbur, sepse i padituri

F.A e ka ditur se ai nuk është pronarë i ngastrës dhe i pompës së benzinës, dhe se ai nuk ka pasur asnjë arsye ligjore që ta përdorë atë, por megjithatë ai ka vazhduar të drejtojë këtë biznes dhe të mbledhë fitimin nga shitja e benzinës, edhe pasi që ai është informuar nga prokurori për kallëzimin penal të paditësit, andaj në kuptim të dispozitës së nenit 154 paragrafi 1 të Ligjit mbi Marrëdhëniet e Detyrimeve (LMD, GZ e RSFJ 29/78) “kush i shkakton tjetrit dëmin që e ka për detyrë ta kompensojë, në qoftë se nuk provon se dëmi ka lindur pa fajin e tij”.

Ndërsa sipas dispozitës së nenit 155 paragrafi 1 të LMD-së, “dëmi është pakësim i mjeteve shoqërore, respektivisht i pasurisë së dikujt (dëm i zakonshëm) dhe parandalimi i shtimit të tyre (përfitimi i munguar). Fajësia ekziston kur dëmtuesi e ka shkaktuar dëmin me dashje ose nga pakujdesia” (neni 158 i LMD-së). Kurse dispozitës së nenit 186 të LMD-së, “detyrimi i kompensimit të dëmit konsiderohet se rrjedh për pagesë që nga momenti i shkaktimi të dëmit”. Ka shtuar se gjatë vlerësimit të shumës së përfitimit të munguar merret në konsideratë fitimi që ka mundur të pritej në mënyrë të bazuar sipas procesit të rregullt të sendeve apo sipas rrethanave të veçanta ndërsa realizimi i të cilave është penguar nga veprimi i dëmtuesit ose nga ometimi (neni 189 par. 3 i LMD- së). Tutje ka shtuar se para se të arrij përfundimi sa i përket vlerës së padisë, gjykata duhet të përmend disa përfundime sa i përket provueshmërisë së saj, andaj sipas dispozitës së nenit 376 të LMD-së, përcaktohet se: “kërkesa e shpërblimit të dëmit të shkaktuar parashkruhet për tre vjet nga data kur i dëmtuari ka mësuar për dëmin dhe për personin që e ka bërë dëmin”. Mirëpo ka shtuar se sidoqoftë kjo kërkesë parashkruhet për 5 vjet nga data kur është krijuar dëmi. Kërkesa e shpërblimit të dëmit të krijuar nga cenimi i detyrimit kontraktues parashkruhet për kohen e caktuar për parashkrimin e këtij detyrimi. Sidoqoftë, një padi e tillë do të skadojë pesë vite pas ndodhjes së dëmit apo humbjes.

Gjykata ka theksuar se paditësi ka paraqitur padinë për kompensimin e dëmit të shkaktuar duke filluar nga muaji gusht i vitit 1999, me datë 29.04.2003, kundër të paditurit të parë A.A, ndërsa padia për kompensim dëmi, kundër të paditurve

F.A dhe R.A është paraqitur me datë 02.03.2009, 10 vite pas fitimit të humbjeve të shkaktuara, andaj ka theksuar se disa fakte do të përmenden sa i përket kësaj, duke vazhduar se së pari dihet mirë se gjykatat në Kosovë kanë ndërprerë punën pas ngjarjeve në 1999 dhe kanë filluar të punojnë përsëri me 1 janar të vitit 2000, dhe meqenëse paditësi ka jetuar jashtë Kosovës dhe është logjike që një situatë të pasluftës ai si serb e ka pasur shumë të vështirë që të dijë se kush në të vërtetë

 

 

e ka uzurpuar pronën e tij. Ka shtuar se gjatë hetimeve penale të kryera nga Prokurori Publik Komunal në    , kundër të paditurve F.A dhe R.A, paditësi në këtë rast nuk është ftuar, dhe as nuk është informuar për hetimet, por ai vetëm është informuar për aktvendimin e prokurorit për hedhjet e kallëzimit penal. Tutje me 6 tetor 2005, ai ka paraqitur padi për anulimin e kontratës mbi transaksionin ashtu që gjykata e pranon që nga kjo datë i padituri e ka ditur se kush e ka uzurpuar pronën e tij, dhe gjykata është e mendimit që për paditësin kanë ekzistuar pengesa të pakapërcyeshme në kuptim të nenit 383 të LMD-së, duke marrë parasysh luftën dhe situatën e pasluftës gjatë të cilës periudha e parashkrimit nuk ka rrjedhur. Kjo ka të bëje me periudhën prej qershorit të vitit 1999 deri me datë 01.01.2000 (kur janë rihapur gjykatat), dhe prej datës 01.01.2000, deri me datë 06.10.2005, gjatë së cilës kohë për paditësin ka qenë praktikisht e pamundur që të vijë në vendndodhje në Klinë dhe të kontrollojë se kush është duke e përdorur pompën e benzinës. Prandaj gjykata ka gjetur se padia për kompensim të dëmeve materiale është paraqitur brenda pesë viteve të periudhës së parashkrimit të paraparë në nenin 376 paragrafi 2 të LMD-së, andaj edhe si e tillë është e pranueshme.

Ka shtuar se sa i përket vlerave, i padituri F.A e ka ditur që ngastra dhe pompa e benzinës e ndërtuar në të nuk kanë qenë pronë e tij, por ai sidoqoftë i ka uzurpuar ato duke filluar të përdorë pompën e benzinës për fitimin e tij që nga gushti i vitit 1999. Andaj gjykata konsideron që për periudhën prej datës 15.12.2004 (kur ai ka transferuar pronësinë e ngastrës së bashku me ndërtesat në emër të tij), dhe prej datës 14.12.2005 (kur ai është informuar nga prokurori për kallëzim penal M.P), i padituri F.A nuk i ka shkaktuar qëllimisht dëm paditësit, pasi që nuk ka prova në dosjen që do të zbulonin që ai e ka ditur që transaksioni është mashtrues, respektivisht që autorizimi është fals. Ndërsa pas datës 14.12.2004, ai ka shkaktuar dëme nga neglizhenca, për shkak se ai e ka ditur që nuk e ka blerë tokën dhe pompën e benzinës nga pronari i vërtetë, por e ka pranuar këtë fakt dhe ka vazhduar t’i përdorë lokalet kundër dëshirës së  paditësit, prandaj i padituri

F.A do të obligohet që t’i paguaj paditësit shumën prej 22.838,78 euro, kompensim ky për dëmet materiale të shkaktuara nga përdorimi i paligjshëm i ngastrës dhe pompës së benzinës në të në periudhat prej datës 01.08.1999 – 15.12.2004 dhe 14.12.2005 – 31.07.2009 (data kur është përgatitur raporti i ekspertit financiar). Ka shtuar se i padituri F.A. do të paguaj shumën së bashku me kamatë 4.000,18 euro, të llogaritur për këtë shumë duke filluar nga data 29.04.2003 (kur padia është paraqitur në gjykatë), deri me datë 31.07.2009.

 

 

Ka shtuar se të dy shumat do të paguhen me kamatë duke filluar nga data 01.08.2009, deri sa të bëhet pagesa përfundimtare, kurse sa i përket padisë për pjesën tjetër të shumës së kërkuar, ka arsyetuar se diferenca në mes të shumës 24.351,50 euro, 22.838,78 euro, dhe në mes të 4.249,04 euro, dhe 4.000,18 euro, do të refuzohet si e pabazë. Kurse padinë kundër të paditurve A.A dhe R.A,e ka hedhur poshtë, për shkak se paditësi nuk e ka vërtetuar që ata në mënyrë të paligjshme kanë uzurpuar ngastrën dhe pompën e benzinës, ngase është vërtetuar se R.A ka punuar në pompë të benzinës si punonjës i F.A dhe ka marrë rrogë nga ai. Prandaj, ai nuk i ka shkaktuar dëme paditësit, kurse sa i përket të paditurit A.A, ka arsyetuar se nuk ka asnjë provë që ai ka qenë në ndonjë mënyrë i involvuar në uzurpimin e paligjshëm të pronës.

 

Aktgjykimi i Gjykatës së Qarkut, Ac. nr. 114/2011, i datës 22.02.2012

Gjykata e Qarkut si gjykatë e shkallës së dytë, pas vlerësimit të pretendimeve ankimore lidhur me aktgjykimin e atakuar kishte gjetur se ankesa e të paditurve është e pabazuar.

Në arsyetim të aktgjykimit ka theksuar se duke u bazuar në këtë gjendje të vërtetuar faktike, gjykata e shkallës së parë ka marrë qëndrim juridik se kontrata mbi shitblerjen e paluajtshmërisë e lidhur në mes të paditësit i përfaqësuar nga

R.A  si  shitës  dhe  F.A  si  blerës,  e  vërtetuar  në  Gjykatën  Komunale  në          nën numrin Vr            të dt. 15.12.2004, është absolutisht e pavlefshme në bazë të nenit 103 dhe 104 LMD-së, për arsye se është lidhur dhe nënshkruar nga ana e personit të paautorizuar. Pavlefshmëria e kësaj kontrate ka për pasojë edhe pavlefshmërinë e kontratave të lidhura në mes të F.A. si shitës dhe blerësve Rr.G dhe S.E, për arsye se shitësi përkatësisht i padituri i parë nuk ka mundur t’i tjetërsojë të paditurve të tjerë paluajtshmërinë ngase as vet nuk ka qenë pronarë e sipas parimit të mirënjohur juridik askush nuk mund ta tjetërsojë në tjetrin më shumë të drejta se sa që ka vetë “neto plus juris ad alium tranfsero quam ipso habet”

Ka shtuar se qëndrimin juridik të gjykatës së shkallës së parë si të rregullt dhe të bazuar në ligj në tersi e aprovon edhe Gjykata e Qarkut, për arsye se aktgjykimi i atakuar nuk është përfshirë me shkelje qenësore të dispozitave të procedurës kontestimore të parashikuara me nenin 182.2 të LPK-së, të cilat gjykata e shkallës së dytë i vlerëson në bazë të detyrës zyrtare e në kuptim të nenit 194 të LPK-së. Kjo për arsye se dispozitivi i aktgjykimit të atakuar është i qartë, i kuptueshëm dhe nuk është në kundërthënie me arsyetimin dhe me përmbajtjen e

 

 

shkresave dhe provave tjera e në anën tjetër përmban arsye të mjaftuara, bindëse, faktike dhe juridike mbi faktet vendimtare në këtë çështje dhe për këtë arsye mund të vlerësohet ligjshmëria dhe rregullsia e aktgjykimit të atakuar. Gjendja e vërtetuar faktike nga ana e gjykatës së shkallës së parë nuk vihet në dyshim me pretendimet ankimore, dhe për shkak të zbatimit të rregullt të dispozitave të procedurës kontestimore dhe për shkak të hetimit të mjaftuar dhe të rregullt të gjendjes faktike drejtë është aplikuar edhe e drejta materiale, për të cilën kujdeset sipas detyrës zyrtare gjykata e shkallës së dytë në bazë të nenit 194 të LPK-së.

Po ashtu gjykata ankimore e ka pranuar në tersi pikëpamjen juridike të gjykatës së shkallës së parë se kontratat mbi shitblerjen të cilat janë objekt i shqyrtimit në këtë çështje juridike janë absolutisht të pa vlefshme, dhe si i tilla duhet anuluar. Kjo për shkak se me nenin 103 të LMD-së, parashihet se është nule kontrata e cila është lidhur në kundërshtim me principet e përcaktuara me rendin juridik – shoqërorë, përkatësisht kushtetutë, të dispozitave të imperative (të detyrueshme) ose me rregullat e moralit të shoqërisë.

Po ashtu të pabazuara i ka vlerësuar pretendimet ankimore se kemi të bëjmë me shkeljet qenësore të dispozitave të procedurës kontestimore, nga neni 182, paragrafi 1 e lidhur me nenin 369 të Ligjit të Procedurës Kontestimore, pasi që kemi dy mendime të ekspertëve dhe pasi këto janë kontradiktore ka qenë dashtë të bëhet ekspertiza përkatëse. Në rastin konkret gjykata e shkallës së parë ka tentuar të bëjë ekspertizën në Laboratorin e Forenzikës - Ministria e Punëve të Brendshme në          , mirëpo meqë kanë munguar origjinalet e nënshkrimeve kjo nuk ka mundur të kryhet dhe pasi që gjykata i ka siguruar origjinalet e nënshkrimeve është bërë ekspertiza përkatëse me të cilën është vërtetuar se paditësi nuk është person i cili e ka nënshkruar autorizimin në fjalë. Prandaj, në rastin konkret nuk kemi të bëjmë me konstatime të ndryshme të mendimeve të ekspertëve siç pretendon pala paditëse dhe se eksperti i caktuar nga gjykata në rastin e ekzaminimit të nënshkrimeve origjinale ka dhënë arsye të mjaftuara për konstatimin e vet dhe nuk ka arsye të dyshohet në njëanshmërinë e tij për çfarë arsye kjo gjykatë pretendimet e tilla ankimore nuk mund t'i merr si të bazuara. Po ashtu është i pa bazuar pretendimi ankimor sa i përket vjetërsimit të kompensimit të dëmit, për arsye se koha e parashkrimit të kompensimit të dëmit fillon nga data kur i dëmtuari ka marrë dijeni për dëmin dhe për personin i cili e ka shkaktuar dëmin. Në këtë drejtim gjykata e shkallës së parë ka dhënë arsye të mjaftuara se nuk kemi të bëjmë me parashkrimin e kompensimit të dëmit të cilat arsye në tersi i pranon edhe kjo gjykatë. Pos arsyeve të dhëna nga gjykata e shkallës së parë kjo gjykatë shton se kërkesa për kompensimin e dëmit e lidhur

 

 

me detyrimet kontraktuese parashkruhet për kohën e përcaktuar të parashkrimit të këtij detyrimi (neni 376 al. 3 të LMD-së), mirëpo kur kemi të bëjmë lidhur me kërkesën e kompensimit të dëmit të krijuar me lëndimin e detyrimit kontraktues për të cilën kërkesë nuk është paraparë afati i posaçëm i parashkrimit, por aplikohet afati i përgjithshëm i parashkrimit nga neni 371 të LMD-së, atëherë ky afat në kuptim të nenit 376 al. 3 të të njëjtit ligj do të aplikohet edhe në këtë kërkesë.

 

Aktgjykimi i Gjykatës Supreme,  Rev. nr. 158/2012, i datës 03.09.2013

Gjykata Supreme duke vepruar sipas revizionit të të paditurve ka vlerësuar se i njëjti është i pabazuar, duke lënë në fuqi aktgjykimin e gjykatës së shkallës së dytë, ndërsa e ka hedhur poshtë si të palejuar revizionin e të paditurit Rr.G duke e lënë në fuqi aktgjykimin e gjykatës së shkallës së dytë.

Në arsyetim të aktgjykimit ka theksuar se duke u nisur nga gjendja e tillë e çështjes ka vlerësuar se gjykatat e instancës më të ulët, drejtë i kanë zbatuar dispozitat e procedurës kontestimore dhe të drejtën materiale kur kanë gjetur se kërkesëpadia e paditësit është e bazuar si në pjesët aprovuese. Në aktgjykimet e cekura ata kanë dhënë arsye të mjaftueshme mbi faktet vendimtare të cilat i pranon edhe kjo gjykatë. Aktgjykimet e goditura nuk janë përfshirë në shkelje thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore për të cilat kjo gjykatë kujdeset sipas detyrës zyrtare në kuptim të nenit 215 të LPK-së.

Si të pabazuara i ka vlerësuar thëniet e revizionit të paditurve se aktgjykimet e gjykatave të instancës më të ulët janë marrë me shkeljet thelbësore të dispozitave të procedurës kontestimore dhe atë të nenit 182 paragrafi 2 pika n), ngase arsyetimi i aktgjykimit të goditur është mjaft i qartë, dhe përveç që përmban arsye për faktet vendimtare të vlefshme për gjykimin e drejtë të kësaj çështje juridike, i njëjti është në pajtim me provat e pranueshme edhe nga kjo gjykatë nga të cilat rezulton bindshëm themelësia e kërkesëpadisë së paditësit për pjesët aprovuese. Andaj nga kjo që u tha rezulton se arsyetimi i aktgjykimit nuk është në kundërshtim me provat e administruara e as me rezultatin e përgjithshëm të procedurës provuese, prandaj mund të përfundohet se aktgjykimi i shkallës së dytë dhe ai i shkallës së parë në asnjë mënyrë nuk përfshihen me shkelje esenciale të dispozitave të procedurës në të cilat pretendohet në revizion.

Ka shtuar se janë të pabazuara po ashtu pretendimet e revizionit për zbatimin e gabuar të së drejtës materiale me rastin e pranimit si të bazuar të kërkesëpadisë së  paditësit  për  anulimin  e  kontratave,  ngase  me  rastin  e  aprovimit  të

 

 

kërkesëpadisë së paditësit për anulimin e kontratave, nuk kemi të bëjmë me zbatimin e gabuar të së drejtës materiale, sepse kontratat kontestuese për arsyet e dhëna nga gjykatat e instancës më të ulët por edhe sipas vlerësimit të Gjykatës Supreme janë të pavlefshme dhe si të tilla duhet të anuluar, kjo për shkak se në nenin 103 të LMD-së, parashihet se është nule kontrata e cila është në kundërshtim me principet e përcaktuara me rendin juridik – shoqërorë përkatësisht me kushtetutë, me dispozitat imperativë ose me rregullat e moralit shoqërorë. Kontratat mbi shitblerjen të cilat janë objekt i shqyrtimit pa dyshim se janë lidhur dhe nënshkruar nga ana e personit të paautorizuar ashtu që këto kontrata e obligojnë paditësin vetëm nëse ai më vonë lejon një kontratë të tillë në mënyrë të parashikuar me nenin 88 të LMD-së. Mirëpo pasi që paditësi nuk ka lejuar një kontratë të tillë e as që ka autorizuar nënshkruesin e kësaj kontrate në emër të tij për lidhjen e saj, konsiderohet se kontrata është inekzistente, përkatësisht nuk është lidhur fare. Kontrata inekzistente sipas pasojave të veta dhe efektit juridik barazohet në kontratën absolute nule. Për shkak të anulimit të kësaj kontrate doemos paraqiten edhe pasojat juridike të parapara me nenin 104 par. 1 të LMD-së, në bazë të së cilës dispozitë pala e paditur është e detyruar t’ia kthejë palës paditëse patundshmërinë të cilën e ka në posedim pa bazë të vlefshme juridike.

Ka shtuar se në rastin konkret kontratat kontestuese janë absolutisht nule dhe nuk kemi të bëjmë me kontratë të rrëzueshme pasi që shitësi nuk ka autorizuar askënd për lidhjen e kësaj kontrate, por e njëjta është lidhur pa dijeninë dhe vullnetin e palës paditëse dhe në kundërshtim me nenin 3 par. 1 dhe 2 të LMThPJ-së, sipas të cilit pronari ka të drejtë ta mbajë sendin e vet, ta shfrytëzojë dhe me te të disponojë në kufijtë e lejuar me ligj, dhe çdo kush tjetër është i detyruar që të përmbahet nga cenimi i të drejtës së pronësisë personit tjetër.

Gjykata Supreme e Kosovës, i ka vlerësuar si të pa bazuara pretendimet e të paditurve në revizion, për zbatimin e gabuar të së drejtës materiale me rastin e aprovimit të pjesës së kërkesëpadisë së paditësit që ka të bëjë me shpërblimin e dëmit dhe atë dispozitën e nenit 145 të LMD-së, ngase gjykata e shkallës së parë me provat e administruara ka vërtetuar faktin se i padituri i parë F.A pa pëlqimin e paditësit ka përdorur pompën e benzinës që ka qenë në pronësinë e tij duke mbledhur fitimin nga shitja e benzinës, ndërsa i ka ndaluar paditësit përdorimin e saj dhe në këtë mënyrë i ka shkaktuar dëm material në emër të fitimit të humbur për periudhë kohore në shumën siç është aprovuar në pjesën e VIII të dispozitivit të aktgjykimit të shkallës së parë, prandaj pretendimet e tilla u refuzuan si të

 

 

pabazuara për të njëjtën arsye e shkaqe të dhëna nga gjykatat e instancës më të ulët, të cilat është e panevojshme që edhe në këtë vendim të përsëritet.

Gjykata Supreme e Kosovës, ka arsyetuar se revizioni i paraqitur nga i autorizuari i të paditurit R.G. sipas nenit 211.1 të LPK-së, është i palejuar ngase i njëjti është paraqitur kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së parë në pjesën që ka të bëjë me të paditurin, kundër të cilit aktgjykim në kuptim të nenit 221.1 të LPK- së, nuk lejohet revizioni, ngase nga aktgjykimi i gjykatës së shkallës së dytë nuk rezulton se i njëjti ka ushtruar paraprakisht ankesë kundër aktgjykimit të gjykatës së shkallës së parë, e as në shkresat e lëndës nuk ka prova se ka paraqitur ankesë.

 

Komente përmbledhëse të vendimeve të rastit:

Rasti i përshkruar më sipër është përzgjedhur për shkak të natyrës specifike dhe arsyetimit të zgjedhur që e kanë dhënë secila gjykatës lidhur me përfundimet e tyre. Gjykatat në mënyrë unike kanë arritur në konkludimin se kontratat objekt kontesti janë absolutisht nule.

Në çdo procedurë gjyqësore ku kërkohet anulimi i kontratës, gjykata duhet të thellohet në masë të mjaftueshme në kontestin e palëve për të identifikuar nëse shkaqet e pretenduara kanë të bëjnë me shkaqet që kontratën e bëjnë potencialisht të rrëzueshme, apo me shkaqe të kontratën e bëjnë potencialisht nule. Në këtë rast është vendosur një standard i praktikës gjyqësore për kontratat të cilat janë lidhur me autorizim të falsifikuar, për shkak se Gjykata Supreme këto kontrata i konsideron absolutisht nule.

Fakti se kontrata është lidhur pa vullnetin e pronarit, dhe atë sipas autorizimit të falsifikuar nuk është konsideruar si rrethanë që ka të bëjë vetëm me mungesën e vullnetit të palës kontraktuese për lidhjen e kontratës, e cila edhe mund të shikohej si shkak për rrëzueshmërinë e kontratës, por në këto kontrata lidhja me autorizim të falsifikuar është konsideruar në kundërshtim me rendin juridik.

Sipas dispozitave të Ligjit mbi Marrëdhëniet e Detyrimeve, në çdo rast kur kontrata është lidhur në kundërshtim me rendin juridik e njëjta është nule. Në këto raste mjafton që procedurën ta iniciojë subjekti i caktuar, ndërsa gjykata ka detyrim ligjor që edhe ex officio të bëjë anulimin e kontratës.